Sommigen dreigen zichzelf te verliezen in hun job.

Anderen worden meer zichzelf binnen hun job.

En anderen verliezen zichzelf soms even door helemaal zichzelf te zijn.

Meer dan 7 jaar geleden werd ik voor de allereerste keer ‘mama’.

Vlak voor ik dat voor een tweede keer deed.

Die eerste keer had mijn telg geen tien vingertjes, geen schattig babyface’ke. Ik moest er niet voor opstaan, en toch deed ik het, toch lag ik ervoor wakker.

Jarenlang zocht ik naar een evenwicht.

Tussen dat professionele kind in mijn schoot, Lovesome Designs. En tussen mijn -eerste- eigen hart buiten mijn lijf, Fil.

Ik zocht, vond en verloor mezelf.

Jarenlang zocht ik evenwicht tussen klein zijn en groeien. Ik zocht, vond niet en verloor mezelf.

Ik kreeg in al die tijd vaak te verduren met “copycats”; die raakten mij in ziel en hart. Want waar ik dag en nacht mee bezig was, van wakker lag. De creativiteit die ik mocht tonen in het bedrukken van de allermooiste unieke draagbare kledingstukken, die hoorde niet gekopieerd te worden. Want Lovesome Designs wàs ik.

En ik lag ervan wakker.

Ik maakte de mooiste, meest unieke textielwaren. Bestellingen die ik nooit zal vergeten. Handschriften van overleden dierbaren. Tastbaar- zichtbaar – draagbaar geworden. Vrienden met gouden randjes; die draagbaar warms gaven met koesterboodschappen. Immens gemis; gemis dat niet figuurlijk draagbaar is, maar letterlijk draagbaar werd. Boodschappen, verstopt in de kraag, van grootouders en dierbaren.

Levenswijsheden die op hun schouders gedragen werden.

Leuzes om naar te leven, van belangrijke mensen uit ons leven.

Liefdesbrieven van geliefden. Van Paul & Isa – voor Paul & Isa.

Eben on the road, toen en nu als held. Nu als held én astronaut.

Voetafdrukjes van baby’tjes die gemist werd in armen, maar gedragen worden in harten. Opa Fons, zijn allerlaatste kerstwens, die fysiek voortleefde in Stijn’s kraag.

Bompa Bussels, met zijn wijze woorden. Die ons herinnerde dat ons leven en ons geluk in onze handen ligt.

Kim’s papa, die een sweater kreeg van heel zijn hebben en houden. Die hem in die intense periode herinnerde dat hij op handen gedragen werd. En hoe.

En zoveel meern ontelbaar veel meer. Vaak bestellingen die ik me nog haarfijn herinner.

Sinds ik zwanger was van Lu, maakte ik geen kledij meer. “Voor even” - mijn focus enkel geboortedekentjes en -posters.

Ik stuitte inmiddels steeds op hetzelfde ‘probleem’, de uren tijd die ik in 1 bestelling stopte. Daarop zou Kamal Karmach antwoorden “ik ken jobstudenten die veel meer verdienen dan jij”. En effectief.

Al die jaren werkte ik meer uren dan mijn gezin lief waren, verloor ik me in mijn job en maar ik met hart en ziel wat ik graag deed.

Creatief aan de slag gaan met moois dat jullie aanleverden. Van papiersnippers, handgeschreven recepturen van liefste bomma’s, met liefdesbrieven, foto’s, handschriften, met weetjes, gebeurtenissen, reisherinneringen,... draagbare- tastbare herinneringen maken.

Die soms verzachtend, soms helend waren. Die altijd raakten, altijd zo oprecht.

En waauw, wat deed ik dat met heel mijn hart en ziel. Kamerbrede glimlach als ik aan al die mooie herinneringen denk.

Al deze persoonlijke ontwerpen op de allermooiste eerlijk geproduceerde kledingstukken. Met liefde voor mens en natuur.

Mijn paradepaardje, eerlijk geproduceerd. En ook dat met bijhorend kostenplaatje.

In gesprekken hoor ik me nog vaak zeggen dat ik steeds tegen diezelfde muur botste, het financiële plaatje, het niet kunnen upscalen zonder te moeten ‘standaardiseren’.

Het unieke, emotionele karakter niet willen en kunnen loslaten.

Het fairwear, eerlijk geproduceerde.

Het honest & handmade karakter.

En mijn creatieve brein respecterend, met mijn hart op de tong en mijn vermogen om de moeilijkste onderwerpen niet te schuwen.

Omdat ik mijn energie nodig had tijdens de zwangerschap van Lu, besloot ik “voor even” geen kledij meer te ontwerpen en bedrukken.

De focus op dekentjes en posters zou me goed doen.

Maar het gemis om deze unieke stukken te maken is er nog steeds.

En de pijnlijke realiteit dat “textiel maar textiel is-geen edelmetaal”.

De uren en kostprijs van eerlijk geproduceerde materialen compenseren blijft onmogelijk. Een aversie voor Shein en consoorten en voorliefde voor tweedehands kopen, dat zal ik altijd meedragen. Uitdragen.

Na lang in ontkenning te leven, geldt hetzelfde probleem met geboortedekentjes. Ontwerpen, tig keer heen-en-weer mailen, mailen met de ontwerpers, overleggen, voorwassen, strijken, garen uitzoeken, knippen, naaien, ...

150 euro, om en bij, de kostprijs. En blijkbaar bleek het vaak een obstakel om uit te geven. Geld dat we op twee keer zonder nadenken uitgeven in een supermarkt, aan chippekes, patatten en frisdrank. Aan confectiekledij, aan nodeloze spullen, zonder nadenken.

En tig keer moest ik me verdedigen over ‘de kostprijs’, terwijl een realistische prijszetting huidige prijs maal drie zou zijn.

Voor mij en mijn klant moet het haalbaar blijven, dus bleef het lange tijd hoe het was. Achter de schermen naast energiegevend, helaas ook energierovend; en duur. Honderdvijftig euro, min btw, min sociale bijdragen, min andere lasten.

Min elektriciteit en water. Min ontwerpuren, min gemail, min bedrukkingsmateriaal, min verzendkosten aan leverancier, min naaiwerk, min verpakkingen, min toeleggen aan

verzendkost,...

Doe dit bedrag min afschrijving investeringen, min noemmaarop.

Min tekortschietenaanmijnkind. “Shhtt Fil mama is effe bezig, binnen tien minuutjes gaat ze jou helpen.” Min schuldgevoel.

“Kleine zelfstandige zijn”, mensen zien vaak zo ver als ze zelf kunnen zien.

En dat is prima voor mij. Maar eerlijk en transparant hierover praten helpt, om mijn hartverscheurende keuze te duiden. Om mijn keuze te verdedigen.

Om wie weet ogen te openen, en anderen te sluiten.

“ Leerkrachten werken amper en hebben teveel congé” – word dan leerkracht.

“ Zelfstandigen brengen alles in en zitten op geld” – word dan zelfstandige.

“ Ambtenaren weten niet wat werken is” – word gerust ambtenaar.

De clue is dat het gras zelden groener is, en dat we allemaal uit een gekleurde bril kijken. En de clue is dat het soms echt kutterdankut is om toe te geven dat het beter is om te stoppen met wat je graag – en goed – doet.

Ik sta erop om eerlijk te betalen, leveranciers, collega’s, ...

Maar omdat in mijn prijs én dienst én afgewerkt product zit is de taart steeds te klein. Als ontwerper, producent en verdeler, all-in-one.

Wat ik doe is een gigantisch ontplofte hobby waarbij ik vaak tot-een-kot-in-de-nacht werkte aan die hobby. Nooit zonder laptop op de schoot, en nooit zonder laptop op vakantie.

En ja ik verloor mezelf in mijn job.

En als een job niet voldoende geld op de plank brengt in verhouding met de gewerkte uren. Dan is een job een hobby. Een hobby waar je aan toeschiet.

Tot die ongeplande -maar oh zo gekoesterde- zwangerschap, waar ik besloot voor mezelf te kiezen. Voor mezelf -als huis van mijn tweede baby- te kiezen.

Waar ik stress en moeten terugschroefde, waar ik tijd en gas terugnam om te genieten van mijn kroost. WAT.EEN.GENOT!

Sommigen dreigen zich te verliezen in het ouderschap, Sommigen worden net zichzelf in het ouderschap.

Daar in de vrieskou, die bewuste vrijdag de dertiende begin dit jaar, het deed wat met mij. De aanloop daarheen deed al vermoeden, het verdiepen en verliezen in allerhande lectuur. In tradities, in gebruiken.

In gewoontes en keuzes.

Het voor de allereerste keer -ooit-, intense vertrouwen dat ik deed wat goed voelde. Voor mij, voor mijn gezin. Voor niemandanders.

Dat daar stevige coronajaren aan vooraf gingen. Een periode met weinig nuance.

Een periode die onherstelbare brokken maakten in relaties dan nog buiten beschouwing gelaten.

Daar -in aanloop naar die helende bevalling- besloot ik wat ik nu -eindelijk- dùrf neer te pennen.

Die tweede telg bij ons, potverdekkie, die deed meer met mij – met ons- dan ik het ooit had durven denken.

Ik stop, voor echt met Lovesome Designs.

Mijn hart wilt zo graag zeggen “voor even”.

Maar waar die “voor even” mij brengt in het textielbedrukken, in het ontwerpen van geboortedekentjes, ... dat weet ik zelf niet. Wie weet als workshop, wie weet ook niet?

Dat ik niet stop met vertellen, met doen wat mij blij maakt, met creatief zijn, dat zullen jullie hier algauw merken.

Dat ik op zoek ga naar een nieuwe uitdaging, waarvan ik de bestemming nog niet weet, dat staat vast.

Al is mijn eerste bestemming gekend & bemind, maar allesbehalve exotisch.

Voor nu ga ik moederen, met gulzige teugen.

Ik ga vastberaden -de in te halen- moederuren van de afgelopen jaren goedmaken. En ik zal hier blijven schrijven.

Hersenspinsels, groene vingers. Waar de wind mij brengt.

En dan hoop ik dat ik hier - op Instagram- af en toe kan blijven inspireren.

Wat ongelooflijk vaststaat is dat ik hier zoveel fijne connecties heb gelegd, zoveel leuke gesprekken voer, zoveel leer van jullie.

(h)Eerlijke gesprekken in mijn inbox.

(h)Eerlijke herkenbaarheid.

(h)Eerlijke fijne gesprekken met of zonder meningsverschillen, maar altijd met respect.

Oh wat wil ik jullie bedanken, om hier te zijn. Om zelfs tot hier geraakt te zijn bij het lezen.

Eindeloos veel liefs. Eline